دانستنی های جالب قرآن کریم

– قرآن کریم دارای (۱۱۵) بسم الله است.و ۱۱۴ سوره برابر با ۱۱۴ “بسم الله الرحمن الرحیم”
– سوره حدید، سوره‌ای از قرآن است که به نام یکی از فلزات می‌باشد.
– سوره روم، سوره‌ای از قرآن است که همنام پایتخت یکی از کشورهاست.
– سوره توحید، سوره‌ای در قرآن است که نام آن یکی از اصول دین است.
– سوره حج، سوره‌ای از قرآن است که نام آن یکی از فروع دین است.
– قرآن کریم دارای سی جزء است، که هر جزء با جزء دیگر از نظر طول برابر است. احتمال دارد که حضرت رسول (ص) یا جانشینان ایشان این تقسیم را برای آن‌که قرائت روزانه قرآن آسان باشد، انجام داده باشند. در مصحف رسمی امروز جهان اسلام، یعنی در مصحف مدینه، به کتابت عثمان طه، هر جزء درست در بیست صفحه پانزده سطری کتابت شده است.
– هر جزء از اجزاء سی‌گانه قرآن، چهار یا دو حزب و کل قرآن یکصد و بیست یا شصت حزب است. شاید این تقسیم‌بندی نیز برای تسهیل قرائت قرآن در مجالس فاتحه بوده باشد.
– تعداد آیات قرآن بر طبق اصح روایات ۶۲۳۶ فقره است.
– تعداد کلمات قرآن ۷۷۸۰۷ فقره است.
– کلمه جلاله (اللَّه) در قرآن کریم ۲۶۹۹ بار به‌کار رفته است.
– حامدات قرآن، سوره‌هایی هستند که با «الحمدللّه» آغاز می‌شوند. این سور به این قرارند:
۱. سوره فاتحه
۲. سوره انعام
۳. کهف
۴. سبأ
۵. فاطر.
– مسبّحات سوری هستند که با تسبیح خداوند آغاز شده‌اند و عبارتند از:
۱. اسراء
۲. حدید
۳. حشر
۴. صف
۵. جمعه
۶. تغابن
۷. اعلی.
– علامه طباطبائی، صاحب تفسیر ارزشمند المیزان، معتقد است که نزول دفعی قرآن بر قلب پیامبر (ص) بوده است.
– از نظر علماء شیعه «بسم الله الرحمن الرحیم» اول هر سوره، جزو آن سوره است.
– نظر علماء اهل سنت درمورد این که «بسم الله الرحمن الرحیم» اول هر سوره، جزء سوره است یا خیر مختلف است، برخی آن را جزو می‌دانند، برخی دیگر فقط در سوره حمد جزء می‌دانند و گروهی در هیچ جا جزء نمی‌دانند.
– قصص انبیا بیشتر در سوره‌های مکی بیان شده است و فقه یا احکام قرآن بیشتر در سوره‌های مدنی.
– قصص انبیا به نحوی بخش‌بخش در سراسر قرآن کریم آمده است، داستان هیچ پیامبری به‌طور سراسری و یکپارچه در قرآن نیامده است، مگر داستان یوسف و برادرانش که به تمامی و یکپارچه در سوره یوسف، سوره دوازدهم قرآن آمده است.
– تقسیم درونی و تفصیلی قرآن، تقسیم به رکوعات است. رکوعات بر خلاف سایر تقسیم‌بندی‌های قرآن طول و اندازه مساوی و معین ندارد، بلکه قرآن‌شناسان خبره، هر بخش متشکل از چند آیه را که، هم موضوع و هم معنا بوده است، رکوع / رکوعات نامیده‌اند. عدد رکوعات قرآن طبق مشهور ۵۴۰ فقره است.
– سبع طُوَل یا طِوال یعنی سوره‌های بلند قرآن، عبارتند از: هفت سوره از بقره تا توبه، منهای سوره انفال.
– مفصّلات عبارتند از ۶۶ سوره کوچک قرآن، بعد از سوره حجرات؛ یعنی از سوره «ق» آغاز می‌شود تا پایان قرآن، به‌اضافه سوره حمد که در اول قرآن قرار دارد.
– زهراوان یا زهراوین به دو سوره قرآن اطلاق می‌گردد: بقره و آل‌عمران.
– معوّذتین (که به فتح واو تلفظ می‌شود و درست آن، کسر واو است) نام دو سوره آخر قرآن، یعنی فلق (قل اعوذ بربّ الفلق) و ناس (قل اعوذ بربّ الناس) است که چون حضرت رسول (ص) با خواندن آن‌ها نوادگانشان حسن و حسین (ع) را تعویذ می‌کردند (به‌پناه خداوند می‌سپردند) به این نام خوانده شده‌اند.
– حروف مقطّعه یا فواتح سور، به حروفی مانند الم [الف، لام، میم]، طسم [طا، سین، میم]، کهیعص [کاف، هاء، یاء، عین، صاد] گفته می‌شود که گسسته از همند و متشکل از ۲۹ حرف یا مجموعه حروف هستند که در آغاز ۲۸ سوره قرآن – که همگی مکی هستند جز بقره و آل‌عمران – آمده است.
– بعضی از محققان شیعه گفته‌اند از حروف مقطّعه، اگر حروف مکرر را رها کنیم، عبارت «صراط علی حقّ نمسکه» (راه علی حق است آن را در پیش می‌گیریم) بیرون می‌آید. و بعضی از محققان اهل سنت، شاید در پاسخ آن گفته‌اند از جمع آن‌ها عبارت «صحّ طریقک مع السنه» (راه تو با اهل سنت درست است) برمی‌آید.
– کوتاه‌ترین آیه قرآن از میان حروف مُقطّعه، «طه» در آغاز سوره طه، سوره بیستم و «یس» در آغاز سوره یس، سوره سی‌وششم قرآن است. باید توجه داشت که «ق» در آغاز سوره «ق»، و «ن» در آغاز سوره قلم، دارای عدد مستقل نیستند، یعنی آیه واحدی شمرده نشده‌اند.
– اگر از حروف مقطعه یا فواتح سُوَر بگذریم کوتاه‌ترین آیه قرآن مجید «مدهامّتان» است (سوره الرحمن، آیه ۶۴) که معنای آن «دو برگ یا باغ سبز سیه‌تاب» است و بلندترین آیه، آیه تداین (مربوط به لزوم کتابت سند برای وام) می‌باشد (سوره بقره، آیه ۲۸۲).
– بلندترین سوره قرآن، سوره بقره است (در مصحف به کتابت عثمان‌طه ۴۸ صفحه است) و کوتاه‌ترین سوره، سوره کوثر است که طول آن فقط یک سطر و نیم است.
– مئون / مئین سوره‌هایی هستند که بیش از صد آیه دارند: یونس، هود، یوسف، نحل، اسراء، کهف، طه، انبیاء، مؤمنون، شعراء و صافّات.
– مثانی در اصطلاح علوم قرآنی، عبارت است از: تمام سوره‌هایی که بعد از سوره شعراء تا سوره حجرات قرار دارند و تعداد آیات آنها از صد کمتر است. این سوره‌ها از سوره ۲۷ (نمل) آغاز و تا سوره‌۴۹ (حجرات) ادامه پیدا می‌کنند، به‌استثنای سوره صافّات که ۱۸۲ آیه دارد. به این مجموعه سور هشت سوره دیگر که تعداد آیات آنها از صد کمتر است نیز اضافه می‌شود؛ یعنی انفال، رعد، ابراهیم، حجر، مریم، حج، نور، فرقان.
– دو آیه در قرآن وجود دارد که تمامی حروف الفبا در آنها به کار رفته است، این دو آیه عبارتند از آیه ۱۵۴ سوره آل‌عمران و آیه آخر سوره فتح.
– دو آیه در قرآن کریم هست که عباراتی از آنها صنعت قلب مستوی یا عکس کامل دارد. یعنی از هر دو سو یکسان خوانده می‌شود:
۱) «کلٌّ فی فلک» (یس، ۴۰)
۲) «ربّک فکّبر» (مدثر، ۳).
– وسط قرآن مجید، یعنی آن‌جا که قرآن، درست به دو قسمت تقسیم می‌گردد کلمه «ولیتلطّف» (سوره کهف، ۱۹) است.
– مفصل‌ترین ترجیع‌بند قرآن در سوره الرحمن است که ۳۱ بار آیه «فبایّ آلاء ربّکما تکذبان» (پس کدامین نعمت پروردگارتان را انکار می‌کنید؟) تکرار شده است. در این آیات «ربّکما» یعنی پروردگار شما دو تن، انس و جن. رسم است که هنگام خواندن این آیه باید گفت: «ولا بشی‌ءٍ من نعمک ربّنا نکذّب، فلک الحمد» (پروردگارا، به هیچ چیز از نعمت‌های تو انکار نداریم، پس سپاس تو را).
– آیات سجده اعم از واجب و مستحب پانزده آیه است، که از آن میان چهار آیه سجده واجب دارد که باید به هنگام خواندن یا شنیدن آنها سجده کرد و سوره‌هایی را که این چهار آیه در آن هست «عزایم» نامند و این چهار سوره عبارتند از: سجده، فصّلت، نجم و علق.
– «و ان یکاد …» آیه ماقبل آخر از سوره قلم است و تمام آن (با آیه بعدی) چنین است: «و إن یکاد الذین کفروا لیزلقونک بأبصارهم لمّا سمعوا الذکر و یقولون إنه لمجنون و ما هو إلّا ذکر للعالمین» (و بسیار نزدیک بود که کافران چون قرآن را شنیدند، تو را با دیدگانشان آسیب برسانند [چشم‌زخم بزنند] و گفتند او دیوانه است و حال آن‌که آن جز پندی برای جهانیان نیست) (سوره قلم، آیات ۵۱ و ۵۲). مفسران در شرح این آیه گفته‌اند که عده‌ای از کافران، چشم‌زنان حرفه‌ای و قهّار و شورچشم و گزندرسان طایفه بنی‌اسد را آوردند که حضرت رسول (ص) را چشم بزنند و از پای درآورند، ولی حفظ الهی او را در امان داشت و این آیه در اشاره به آن نازل شد. گروهی از بزرگان گفته‌اند که خواندن و به همراه داشتن این آیه در دفع چشم زخم مؤثر است.
– در قرآن کریم از ۲۵ تن از انبیای عظام الهی نام برده شده است و شرح مفصل یا کوتاه دعوت آنان در میان قوم خود به توحید و نیکوکاری آمده است. این پیامبران عبارتند از: ۱. آدم (ع) ۲. ابراهیم (ع) ۳. ادریس (ع) ۴. اسحاق (ع) ۵. اسرائیل [=یعقوب] (ع) ۶. اسماعیل (ع) ۷. الیاس (ع) ۸. الیسع (ع) ۹. ایوب (ع) ۱۰. داود (ع) ۱۱. ذوالکفل (ع) ۱۲. زکریا (ع) ۱۳. سلیمان (ع) ۱۴. شعیب (ع) ۱۵. صالح (ع) ۱۶. عیسی (ع) ۱۷. لوط (ع) ۱۸. محمد (ص) ۱۹. موسی (ع) ۲۰. نوح (ع) ۲۱. هارون (ع) ۲۲. هود (ع) ۲۳. یحیی (ع) ۲۴. یوسف (ع) ۲۵. یونس (ع).
– اعلام قرآن، یعنی شناخت و معرفی صاحبان نام‌های خاص در قرآن کریم که این نام‌های خاص را به این ترتیب می‌توان طبقه‌بندی نمود:
۱) گاه شامل رجال است؛ مانند ذوالقرنین یا شعیب یا ابراهیم.
۲) گاه شامل نساء است؛ مانند مریم و زنان بعضی انبیا یا زلیخا که تحت عنوان همسر عزیز مصر از او نام برده شده است.
۳) گاه شامل اماکن جغرافیایی است؛ نظیر مصر، مدین، مکه و مدینه.
۴) گاه شامل غزوات است؛ مانند بدر، احد (از احد بالصراحه نام برده نشده است) یا حنین.
۵) گاه شامل اقوام است؛ مانند عرب، عاد، یأجوج و مأجوج
۶) گاه شامل نام فرشتگان است؛ مانند جبرئیل، میکائیل، ملک‌الموت، هاروت و ماروت.
۷) گاه شامل آلهه کفر و بتان است؛ مانند عزّی، لات، منات، ود، سواع، یعوق.
۸) گاه شامل رهبران کفر است؛ مانند فرعون، سامری، قارون.
۹) گاه شامل موجودات غیبی اخروی است؛ مانند بهشت، جهنم، سلسبیل، کوثر.
۱۰) گاه شامل کتب آسمانی است: زبور، تورات، انجیل و قرآن.

علوم قرآنی

– پیشینه تفسیر قرآن به زمان رسول اکرم (ص) برمی‌گردد؛ زمانی که آن حضرت در پاسخ به پرسش‌های صحابه از آیات قرآن، آیات را تفسیر می‌فرمودند.
– اولین نمونه‌های تفسیر علمی در شیعه به تفسیر تبیان شیخ طوسی متوفی ۴۶۰ برمی‌گردد.
– تفاسیر المیزان، الفرقان، الکاشف، البصائر، نوین، نمونه، من هدی القرآن و پرتوی از قرآن از تفاسیر مهم علمی قرن ۱۴ هستند و تفاسیر المیزان، المنار، الفرقان و فی ظلال القرآن چهار تفسیر مهم و معتبر قرن چهاردهم هجری هستند.
– تفاسیر عیاشی، علی بن ابراهیم قمی و فرات کوفی از اولین نمونه تفاسیر نگاشته شده هستند.
– موضع معتزله در تفسیر قرآن، یک موضع کاملاً عقلی است و آنان عقل را بیشتر از نقل حجت می‌دانند.
– اوج نگارش تفاسیر روایی قرن یازدهم هجری بوده است.
– یکی از ویژگی‌های مهم تفاسیر قرن چهاردهم تکیه بر عقل و علم است.
– تفسیر موضوعی قرآن یکی از دستاوردهای قرآن‌پژوهی در قرن چهاردهم است و قبل از آن بصورت جدی و فراگیر بدان پرداخته نشده بود.
– علامه طباطبائی علی‌رغم اینکه به تأثیر اسباب نزول در فهم قرآن اعتقاد دارد، بدلیل ضعف سندی روایات اسباب نزول، استفاده از آن‌ها را در تفسیر قرآن مورد تردید قرار می‌دهد.
– تأویل مربوط به متشابهات است ولی تفسیر، دفع ابهام از تمام آیات.
– شأن نزول، عمومیت لفظ آیه را تخصیص نمی‌زند و عموم آیه شامل افراد سبب نزول و غیرسبب نزول می‌گردد.
– روشن‌ترین مصادیق آیات متشابه در آیات مربوط به صفات و افعال الهی قرار گرفته است.
– مهم‌ترین علت و انگیزه جعل و تحریف در اسباب نزول انگیزه‌های سیاسی، مثل توجیه خلافت، فضیلت‌سازی و همچنین انگیزه‌های مذهبی بوده است.
– روایات اسباب نزول، که شمار آن‌ها به چندین هزار می‌رسد، غالباً از اهل سنت نقل شده و غیرمستند و ضعیفند.
– وقف بین دو جمله که با هم ارتباط لفظی و معنایی ندارند و هر کدام جمله مستقلی به شمار می‌روند وقف تام نامیده می‌شود.
– وقف بر رؤوس آیات از موارد وقف تام شمرده می‌شود.
– علومی که برای فهمیدن و فهماندن و شناخت و شناساندن هر چه عمیق‌تر و دقیق‌تر قرآن کریم به‌وجود آمده است، «علوم قرآنی» نام دارد. برخی عناوین این علوم و فنون قرآنی از این قرار است:
۱) تاریخ قرآن
۲) علم رسم [رسم‌الخط] ۳) شناخت مکی و مدنی
۴) علم شأن نزول / اسباب نزول
۵) علم شناخت ناسخ و منسوخ
۶) علم محکم و متشابه
۷) تحدّی، اعجاز و تحریف‌ناپذیری قرآن
۸) تفسیر و تأویل
۹) قرائت، تجوید و ترتیل
۱۰) فقه قرآن یا احکام قرآن
۱۱) اعراب قرآن یا نحو و دستور زبان قرآن
۱۲) قصص قرآن
۱۳) علم واژگان‌شناسی قرآن
۱۴) علم یا فن ترجمه قرآن.
– متشابهات که طبق تصریح قرآن کریم (آل عمران، ۷) در قرآن کریم وجود دارد، یعنی آیه‌ها و عباراتی از قرآن که آن‌ها را نمی‌توان و نمی‌باید به معنای ظاهری گرفت. مانند این‌که «عرش الهی بر آب بود». در برابر متشابهات، محکمات است که بخش اعظم قرآن را تشکیل می‌دهد و معنای آنها از ظاهرشان برمی‌آید؛ مانند «الوالدات یرضعن أولادهن حولین کاملین» (بقره، ۲۳۳) (مادران باید فرزندانشان را دو سال کامل شیر دهند). متشابهات در قرآن کریم در حدود دویست آیه در میان ۶۲۳۶ آیه است. تأویل متشابهات جایز و بلکه لازم است و آن وظیفه و در حد توان راسخان در علم و ایمان است و برعکس، تأویل محکمات غیرلازم و ممنوع است.
– مهم‌ترین تفسیر قدیم جهان اسلام تفسیر طبری مورخ و محدث بزرگ ایرانی است (متوفی ۳۱۰ ق.) که به جامع‌البیان معروف است و در سی مجلد به طبع رسیده است. این تفسیر قدیم‌ترین و مهم‌ترین تفسیر نقلی یا مأثور جهان اسلام هم شمرده می‌شود.
– قدیم‌ترین تفسیرهای شیعه یکی تفسیر علی بن ابراهیم قمی است که در دو مجلد به طبع رسیده است؛ و دیگر تفسیر فرات کوفی. قمی و کوفی از رجال اواخر قرن سوم و اوایل قرن چهارم هجری‌اند.
– قدیم‌ترین تفسیر فارسی شیعه امامیه، تفسیر ابوالفتوح رازی (متوفای نیمه اول قرن ششم هجری) است که رَوض‌الجِنان و رَوح‌الجَنان نام دارد. این تفسیر در بیست جلد است و پیش‌ترها به کوشش علامه قزوینی، مرحوم قمشه‌ای، مرحوم شعرانی و اخیراً به کوشش دکتر محمد جعفر یاحقی و دکتر مهدی ناصح به طبع رسیده است.
– قدیم‌ترین تفسیر عرفانی فارسی، تفسیرکشف‌الاسرار و عده‌الابرار اثر رشیدالدین ابوالفضل میبدی (م‌۵۲۰ ق.) است که مبتنی بر شیوه تفسیری خواجه عبداللَّه انصاری است.
– جامع‌ترین تفسیر قدیمی شیعه امامیه، مجمع البیان در ده مجلد اثر ابوعلی امین‌الاسلام فضل بن حسن طَبرسی (م ۵۴۸ ق) به عربی است که به فارسی هم ترجمه شده است.
– مهم‌ترین تفسیر شیعه در قرن چهاردهم هجری تفسیر المیزان، اثر شادروان علامه طباطبائی (م ۱۳۶۱ ش) است. این اثر در بیست جلد به عربی نوشته شده است که به فارسی نیز ترجمه شده است.

تاریخ قرآنی

– تا اواخر قرن چهارم، خطاطان، قرآن را به خط کوفی می‌نگاشتند و در اوایل قرن پنجم هجری خط زیبای نسخ جای خط کوفی را گرفت.
– از ابوالاسود دوئلی، یحیی بن یعمر و نصر بن عاصم بعنوان نقطه و اعراب‌گذاران قرآن نام برده می‌شود.
– کاتبان وحی را تا چهل نفر از صحابه باسواد هم شمرده‌اند که ده تن از آنان عبارتند از:
۱. امیرالمومنین علی بن ابی طالب (ع)
۲. ابوبکر
۳. عمر
۴. عثمان
۵. ابیّ بن کعب
۶. زید بن ثابت
۷. طلحه
۸. زبیر
۹. سعد بن ابی‌وقاص
۱۰. سالم مولی ابی حذیفه.
– چند تن از حافظان اولیه قرآن کریم از میان صحابه پیامبر (ص) عبارتند از:
۱. امیرالمومنین علی بن ابی طالب (ع)
۲. عثمان
۳. ابن مسعود
۴. ابیّ بن کعب
۵. زید بن ثابت
۶. ابو زید
۷. سالم مولی ابی حذیفه
۸. معاذ بن جبل
– قاریان هفت‌گانه یا قرّاء سبعه، که در واقع ائمه قرائت و قرائت‌شناسی هستند، عبارتند از:
۱. عبداللَّه بن عامر دمشقی
۲. عبداللَّه بن کثیر مکی
۳. عاصم بن ابی النجود
۴. زَبّان بن علاء
۵. حمزه بن حبیب کوفی
۶. نافع بن عبداللَّه مدنی
۷. علی بن حمزه کسائی.
– قریب دو ثلث قرآن در مکه، و کمی بیش از یک ثلث آن در مدینه نازل شده است. تعداد آیات مکی ۴۴۶۸ آیه است و تعداد آیات مدنی ۱۷۶۸ آیه.
– قرآن کریم برای نخستین بار در ایران در سال ۱۲۴۶ هجری قمری در دوره قاجاریه با چاپ حروفی منتشر شد.
– اولین گردآورنده قرآن حضرت علی (علیه السلام) است.
– نخستین شخصی که علم تجوید را به رشته تحریر درآورد ابوعبید قاسم بن سلام بود.
– سلمان فارسی اولین شخصی بود که سوره حمد را به زبان فارسی ترجمه کرد.
– «ابان بن تغلب» که یکی از شاگردان امام سجاد (علیه السلام) بود اولین شخصی بود که در قرائت قرآن کریم کتاب نوشت.
– «ابوعلی محمد بن علی بن حسین مُقْله اثنا عشری» در سال ۳۱۰ قمری خط نسخ را ابتکار کرد و به سبب آسانی و زیبایی که داشت بلافاصله جایگزین خط کوفی در کتابت قرآن شد.
– قرآن کریم برای اولین بار در سال ۱۶۹۴ میلادی برابر با ۱۱۰۵ قمری به اهتمام «ابراهام انکلمان» با مقدمه‌ای به زبان لاتین در هامبورگ منتشر شد.
– الکساندر روس اسکاتلندی برای اولین بار قرآن را به زبان انگلیسی ترجمه نمود.

اعجاز قرآنی

– «اعجاز عددی قرآن کریم» یکی از رشته‌های قرآن‌پژوهی جدید است که مقصود آن نشان‌دادن نظم اعجازگونه ریاضی قرآن کریم است. نخستین کسی که این مسأله را پیش کشید و حیرت و اعجاب جهانیان را برانگیخت، دکتر رشاد خلیفه مصری‌الاصل و استاد کامپیوتر در دانشگاه‌های امریکا بود که فرضیه عدد نوزده را پیش کشید که بسم‌اللَّه‌الرحمن الرحیم، نوزده حرف است و کلمه «اسم» نوزده بار در قرآن آمده است، و کلمه جلاله (اللَّه) ۲۶۹۸ بار که مضربی از نوزده است؛ یعنی ۱۹ ضرب در ۱۴۲؛ و «الرحمن» ۵۷ بار (۳ ضرب در ۱۹)، و «الرحیم» ۱۱۴ بار (۱۹ ضرب در ۶) در قرآن به‌کار رفته است. اما نظریه او از آن جهت که عدد نوزده عدد مقدس بابیان و بهاییان است، مشکلات جدی به وجود آورد. اشکال دیگر نظریه او این بود که تا حدودی «حساب‌سازی» در آن مشاهده شد. از جمله یکی از بزرگ‌ترین قرآن‌پژوهان ایران، آقای دکتر محمود روحانی، که صاحب یکی از دقیق‌ترین فرهنگ‌ها و فهرست‌های آماری قرآن است (به‌نام فرهنگ آماری کلمات قرآن کریم / المعجم الاحصائی لألفاظ القرآن الکریم، ۳ مجلد، طبع مشهد، مؤسسه چاپ و نشر آستان قدس رضوی)، بررسی جدید و دقیقی درباره آمار کلمه جلاله (اللَّه) در قرآن انجام داده و با قاطعیت تمام آمار این کلمه را ۲۶۹۹ نشان می‌دهد که با آمار رشاد خلیفه یک عدد اختلاف دارد.
– کتاب عبدالرزاق نوفل اعجاز عددی در قرآن‌کریم نام دارد و به قلم قرآن‌پژوه و قرآن‌شناس معاصر، آقای مصطفی حسینی طباطبائی به فارسی ترجمه شده است. ذیلاً تعدادی از آمار و ارقام شگفت‌آور عبدالرزاق نوفل نقل می‌شود:
* واژه دنیا در قرآن کریم ۱۱۵ بار به‌کار رفته است، و واژه آخرت هم همین تعداد.
* شیاطین ۶۸ مرتبه، ملائکه هم همین تعداد.
* حیات ۷۱ بار، موت هم همین تعداد.
* علم و معرفت و مشتقات آنها ۸۱۱ بار، ایمان و مشتقات آن هم همین تعداد.
* ابلیس یازده بار، و استعاذه از او هم به همین تعداد.
* کلمه یوم به معنای روز (به صورت مفرد) ۳۶۵ بار به تعداد روزهای سال (شمسی) در قرآن به کار رفته است و به صورت تثنیه و جمع سی بار، به‌تعداد روزهای ماه.
* کلمه شهر به معنای ماه، ۱۲ مرتبه در قرآن دیده می‌شود به تعداد ماه‌های سال.
– کتاب دکتر ابوزهراء النجدی، قرآن‌پژوه شیعه «من الاعجاز البلاغی و العددی للقرآن الکریم» نام دارد. ذیلاً چند تناسب و ظرافت جدید عددی قرآنی را که او پیدا کرده است نقل می‌کنیم:
* ساعت / الساعه در قرآن کریم ۲۴ بار به‌کار رفته است به تعداد ساعات شبانه‌روز.
* سماوات السبع یا سبع سماوات، هفت بار به‌کار رفته است.
* «سجد» و مشتقات آن ۳۴ مرتبه به‌کار رفته است که برابر مجموع سجده‌های هفده رکعت نماز شبانه‌روزی است، از قرار هر رکعتی دو سجده، جمعاً ۳۴ سجده.
* لفظ صلاه و قیام و اقیموا و مشتقات آن ۵۱ بار به‌کار رفته است که برابر با هفده رکعت نماز واجب و ۳۴ رکعت نماز مستحب شبانه‌روزی است.
* مشتقات وصی / توصیه به تعداد اوصیای الهی دوازده بار به کار رفته است.
* لفظ شیعه و مشتقاتش دوازده بار در قرآن به کار رفته است.
* مشتقات فرقه، ۷۲ بار به کار رفته است و این به تعداد ۷۲ فرقه اسلامی است.
* کلمه (امام) به معنای رهبر و زمامدار الهی به صورت مفرد و جمع ۱۲ بار در قرآن کریم تکرار شده است که مطابق است با روایات نقل شده از پیامبر اسلام (ص) از طریق شیعه و سنی مبنی بر اینکه تعداد امامان بعد از ایشان ۱۲ نفر می‌باشند.
* کلمه (رجل) به معنای مرد مساوی کلمه (امراه) به معنای زن هر کدام ۲۴ بار آمده است.
* کلمه (الحسنات) به معنای خوبی‌ها و کلمه (سیئات) به معنای گناهان هر کدام ۱۸۰ بار تکرار شده است.
* کلمه (الحیاه) به معنای زندگی وکلمه (الموت) به معنای مرگ هر کدام ۱۴۵ بار تکرار شده است.
* کلمه (ارسل) به معنای فرستاد و مشتقات آن ۵۱۳ بار در قرآن کریم تکرار شده است و نام ۲۸ پیامبری که در قرآن از آنها نامی آورده شده است نیز مجموعاً ۵۱۳ بار تکرار شده است.
* کلمه (الرسل) به معنای پیامبران و کلمه (الناس) به معنای مردم هر کدام ۳۶۸ بار تکرار شده است.
* کلمه (سرور) به معنای شادی و کلمه (حزن) به معنای غم و اندوه هر کدام ۴ بار تکرار شده است.
* کلمه (الحر) به معنای گرما و کلمه (البرد) به معنای سرما هر کدام ۴ بار تکرار شده است.
– یکی از دلایل حقانیت قرآن آن است که خداوند متعال در سوره صف آیه ۶ می‌فرماید: «و به یاد آورید هنگامی که عیسی پسر مریم گفت ای بنی اسرائیل من فرستاده خدا به سوی شما هستم در حالی که تورات را که قبل از من نازل شده تأیید می‌کند و بشارت دهنده هستم به پیامبری که بعد از من می‌آید و نام او احمد است».
همچنین خداوند در سوره اعراف، آیه ی ۱۵۷ می‌فرماید: «مؤمنان کسانی هستند که از پیامبری پیروی می‌کنند که از هیچ بشری تعلیم ندیده است همان پیامبری که یهودیان و مسیحیان نام او را در تورات و انجیل نوشته شده می‌یابند».
حال اگر در همان زمان که قرآن نازل شد، نام پیامبر در تورات و انجیل وجود نداشت فوراً علمای یهود که دائماً از نزدیک مراقب اسلام بودند برای اثبات عدم حقانیت قرآن به مسلمانان اعلام می‌کردند که چنین چیزی نیست و تورات و انجیل را به مسلمانان نشان می‌دادند، در حالی که چنین چیزی اتفاق نیفتاد و خود این مسأله نشانگر این است که نام مبارک پیامبر در زمان نزول این آیات در کتاب‌های مقدس یهودیان و مسیحیان بوده است و آنها با این نام مقدس کاملاً آشنایی داشته‌اند به همین دلیل خداوند متعال در سوره انعام آیه ۲۰ می‌فرماید: «اهل کتاب (یهودیان و مسیحیان) پیامبر را می‌شناسند همچنانکه فرزندان خود را می‌شناسند». اما در قرن‌های بعد نام آن حضرت و اوصاف او را از تورات و انجیل به تدریج حذف کردند.